Ziek

De jongens zijn ziek. Allebei. Een wonder eigenlijk, want jaren gingen voorbij zonder dat er meer aan de hand was dan een ordinaire snotneus of een niesbui of twee. En nu is het kerstvakantie en hebben de heren bijna vanaf dag één achter elkaar koorts gekregen. Die koorts blijkt vanuit de bodem van hun tenen te worden beleefd. Er wordt, vanaf bed en bank, uitsluitend nog zacht murmelend en monotoon gepreveld, elk half uur de thermometer ingeschakeld en het loopje naar de wc beschouwd als een onderneming van groteske afmetingen. Ondertussen proberen wij, ouders, alle hoofden koel te houden. Water drinken is belangrijk weten wijzelf, maar zie het hun maar eens wijs te maken. Nergens hebben ze zin in, en dus al helemaal niet in een glaasje water. Zelfs televisie is voor Luuk alleen nog interessant als we de dvd’s van de rustgevende, ouderwetse serie De Zevensprong opzetten. Ellendeling die ik ben, herinner ik hem fijntjes aan alle momenten van het afgelopen jaar dat hij juist zo verlangde naar een griepje. Nu het zo ver is, ben ik niks te beroerd om hem eens passend de les te lezen over deze overmoedige en zondige verlangens. Luukjelief had zo’n griepje natuurlijk niet in de vakantie gepland en het hele gebeuren verder ook zwaar geromantiseerd. Ziek zijn betekende voor hem vooraleerst niet naar school te hoeven en verder op de bank liggend Donald Duckjes lezen, afgewisseld met hapklare brokken televisie of computerspelletjes, desnoods even wat lego en verder lekkere hapjes en tot slot een cadeautje toe. Dan is de werkelijkheid hard. Na anderhalve dag koorts en amper eten wekken we Luuk ’s ochtends weer en verzucht hij: “Ik begrijp niet dat ik nog niet dood ben.”

 

Deze column werd in 2008 gepubliceerd in Aan de Hand