Over Limburgers en Noordelingen

Wie bij de nummerinformatiedienst werkt, spreekt nog eens met verschillende mensen. Omdat wij voor heel Nederland werken zijn wij voor werkelijk iedereen bereikbaar. En omdat we geen enkele leeftijdgrens hanteren worden we door vanaf piepjong tot en met stokoud gebeld. Dat levert soms sterke staaltjes op.

Enerzijds kan ik vertederd worden door het schattige meisje dat vanuit het huis van haar vader de woning van haar moeder wil bereiken en met enige moeite het nieuwe adres en de nieuwe achternaam van haar moeder weet te vertellen, of door het kleine kleutertje dat op mijn standaard openingsvraag "Van wie zoekt u het nummer?" antwoordt: "Van oma...." en dan begrijpelijkerwijs stil valt als ik obligaat naar een achternaam vraag, anderzijds kan ik worden verscheurd door het aanhoren van een zeer oude vrouw die, met een verloren ziel en een dito stem, meldt al een uur bezig te zijn om een mens van vlees en bloed aan de lijn te krijgen omdat ze een probleem heeft met haar televisie en ook ik alleen maar een 0900 of met een beetje minder pech een 0800 nummer kan vinden, en wéét dat ook daar uitsluitend 'bandjes' en 'meerkeuzemenu's achter zitten. Alles behalve een warm kloppend menselijk hart dus dat zo'n alleenstaande oude dame juist zo dringend nodig heeft. Dan heeft ze uiteindelijk mij te pakken, moet ik haar weer het enge en donkere bos van de voorgekookte 'service'nummers insturen. Het is een harde wereld.

Naast het ontbreken van leeftijdgrenzen hanteren wij evenmin provinciegrenzen. Daarvan ben vooral ikzelf de dupe, denk ik wel eens. Al zit er daarbij nogal een verschil tussen Noord en Zuid Nederland. Vaak krijg ik een stugge Fries, een norse Drenth of een stijle Grunninger aan de lijn wiens afgemeten vocabulaire lijkt te worden bepaald door de dwingende gedachte dat elk uitgesproken woord geld kost. (Wat overigens in ons geval zo ongeveer letterlijk waar is.) Geen woord te veel in die provincies! Dan gaat zo'n gesprek bijvoorbeeld zo:

- Ik zoek het númmerrr van het Friésch Dagblad, te Leeuwárden.

- Ja.

- Ja.

-Dag.

Het enige voordeel is dat ik deze kort-en-krachtige mensen voor het overgrote deel goed kan verstaan. De Friezen onder hen laten het wijselijk uit hun hoofd om hun eigen taalvariant aan te slaan en de Groningers en de Drenthen doen eveneens dapper hun best als echte Hollanders te klinken. Waarvoor hier kort dank.

Dit in grote tegenstelling tot de Limburgers. Zij doen enkele moeite op dit vlak. Hoewel zij gelukkig zijn gezaligd en gezegend met een uitgebreide woordenschat en die breedsprakig mijn kant op uitrollen, zijn ze ondertussen niet te verstaan voor de onzaligen die boven de Moerdijk zijn geboren. 

Als zo'n zuiderling dan bijvoorbeeld vraagt naar het adres van de familie Van Gunneken in Geleen kom ik in een levensgroot probleem. Nu u die familienaam hier zo zwart op wit ziet staan is er geen vuiltje aan de lucht, maar als een getogen Limburger die naam zwierig uitzingt door een overjarig mobieltje met een zwaar gehandicapte verbinding wegens een veel te goedkoop telefoonabonnement is Leiden in last.
Die naam Van Gunneken kan voor hetzelfde geld (dat is: 80 cent per minuut) klinken als Van Munneken of Van Bunneken of Van Gunniken of Van Munniken of Van Bunniken of Van Sunniken of Van Saniken of zanik zo maar door. En of ik nog vraag of ze die eerste letter dan wel de hele naam 'even' willen spellen, het wordt er alleen maar duurder van. Want boven de Moerdijk is een g altijd gewoon een g. Maar daar beneden niet. Och hemeltje nee. Daar wordt een gee met het grootste gemak uitgesproken als een cee of een dee of een (in mijn geval immer aanvoelend als een) wee!

Zo blijkt eens te meer - zelfs in weerwil van mijn streven - dat ik uitgesproken protestantse genen (en oren) heb en in feite dus een Noordeling ben. Ik houd het, ook om bovenstaande redenen, het liefste bij het geschreven woord. Hoe dan ook, zij het het of de schrift. Daar laat ik dan graag mijn oren naar hangen.