Column: Kinderdag

Als schrijnend onrecht, zo ongeveer voelt het elk jaar opnieuw aan bij onze jongens als moederdag dan wel vaderdag aanbreekt. Waarom jullie wel een eigen verwendag en wij niet?, luidt de aanklacht. Kortzichtig kinderleed. “Maar jongens, het is elke dag kinderdag”, proberen wij telkens opnieuw te nuanceren, maar het is als tegen dovemansoren gezegd. Ergens blijft het wrikken in hun tere kinderziel, die qua rechtvaardigheidsgevoel een grote plaats heeft ingeruimd voor allerlei vermeende tekortkomingen hunnerzijds. Zelfs het uitspelen van onze sterkste troef: het bestaan van Pakjesavond - toch het kinderfeest bij uitstek - maakt weinig indruk: “Jullie krijgen dan toch ook cadeautjes?” repliceert het mondige grut.

Slappelingen die we zijn, hebben we uiteindelijk gecapituleerd. Kinderdag zou gaan bestaan uit het kiezen van het avondeten (een van de drie P’s dus), het niet hoeven helpen bij de afwas, een cadeautje (of twee?) en slechts één keer naar de kerk. Omdat Luuk ’s middags tijdens de kerkdienst ook zijn verplichte basiscatechese had, hoefde hij niet te kiezen. Zijn broer moest even rekenen. “Duurt de middagdienst net zo lang als ’s ochtends, pap?” Het kwartiertje tijdwinst was voor hem ruim voldoende om voor de middagvariant te kiezen. In geloofszaken komt het er soms nauw op aan.

En zo toog ik die ochtend, sinds mensenheugenis, weer eens in m’n dooie eentje naar de kerk. En uitgerekend die ochtend had de predikant tijdens zijn preek het speciaal tegen de kinderen waarbij het ging om het eren en gehoorzamen van je ouders. Zul je net zien. Komt er een keertje een geestelijke verantwoording en onderstreping langs van wat wij er al jaar en dag proberen in te rammen, zijn de heren weer niet thuis. Of eigenlijk juist wel, en dus niet in de kerk. ’t Was vast en zeker een teken: die hele kinderdag is natuurlijk hartstikke fout!

Deze column verscheen in 2008 in het christelijke opvoedmagazine Aan de Hand http://www.aandehand.nl/