‘Ik heb echt een heel zwaar leven, echt heel zwaar’, kreunt cabaretière Brigitte Kaandorp in haar vermakelijke liedje over een ronduit asociaal mens waarin ze zich trouwens verbazingwekkend goed kan inleven.
Zo’n liedje, daar kunnen we wat mee hier in huize Pol. Want gevieren vinden we natuurlijk dat dit liedje in alle ernst op onszelf slaat. Nee, niet op ons vieren gezamenlijk maar op ieder van ons vieren apart.
Zo vinden Luuk en Elias het leven dus heel zwaar. Niet alleen omdat ze onrechtvaardig worden mishandeld met karrenvrachten huiswerk, ellenlange schooldagen en verplichte kerkdiensten in het holst van de zondagochtend, maar ook omdat ze een vader hebben die heeft ontdekt dat ie op biologische wijze en gratis van z’n wintertenen kan afkomen.
Wie nog niet weet wat ik bedoel volgt hier het recept: vang je ochtendurine op en stop daar je tenen in. Laat het even weken (geen weken, maar een kwartiertje of zo) en klaar is Kees.
Of neem nu Lydia. Die moet urenlang liggen wachten totdat ze eindelijk is gewend aan het intense gesnurk van haar wettige echtgenoot die pal naast haar prinsheerlijk en uit volle overtuiging de slaap der rechtvaardigen slaapt. Als hij eindelijk wat minder ronkt is haar tijd van slapen daar. Tenminste, totdat ze weer wakker wordt omdat ze denkt, alleen denkt ja, dat de wekker bijna af gaat, of helemaal niet afgaat, wat nog veel erger is.
Nee, zij heeft pas een heel zwaar leven.
Of neem nu mijzelf. (Dank u, graag ja.) Ik heb eigenlijk pas een heel zwaar leven. Ik leef met een wispelturige vrouw. Of is dat een pleonasme? Hoe dan ook, ik ben er mooi klaar mee. Of, eigenlijk juist helemaal niet. Want net als ik denk: Zo, nu is het huis wel af, denkt zij: Zo, nu wordt het tijd voor iets anders. “Iets anders, hoezo?” probeer ik dan, terwijl ik al weet wat er gaat volgen. “Ik ben uitgekeken op die gordijnen”, durft mijn zwaar geëmancipeerde gade te opperen. “Uitgekeken? Maar ze zijn toch nog prima? En je hebt ze indertijd zelf uitgekozen!!!” Ja, maar nee. De gordijnen hebben hun tijd gehad en dan worden ze al bijna letterlijk weggekeken door degene die erop is uitgekeken.
En bleef het nu maar bij de gordijnen, dan was er best nog vaak wat vrede hier in huis. Maar zodra die gordijnen zijn vervangen door een saai (“nee, rustig”) (“nee saai”) dessin valt de kritische blik vervolgens op het volgende artikel. Zo zijn al mijn overhemden, de boekenkast, de tuinstoelen, het behang van de slaapkamer en wat eigenlijk niet het volgende slachtoffer van de onstuitbare hang naar verandering van mijn geliefde vrouw.
Alles roept hier om verand’ring, maar ikzelf verander niet. Dat is mijn idee erbij.
Dusse… ik heb echt een heel zwaar leven, hè? Echt heel zwaar. Ja, echt wel….
13 opmerkingen:
Een heel zwaar leven! ;-)
Maar wel een mooi leven volgens mij.
Al een hele tijd lees ik op het blog van je vrouw, maar ik wist tot vanavond niet dat jij ook een eigen blog hebt! Leuk man! Je stukje over dienstweigeren of niet en over de mobieltjes, zijn voor ons zeer herkenbaar. Wij zijn een aantal jaartjes ouder, maar duidelijk nog van dezelfde generatie. Mijn man Leo heeft pas een mobiel sinds we hier in Zweden wonwn en regelmatig nog komt hij met een hulpeloze blik vol paniek naar me toe omdat dat ding zijn eigen ding doet. Mag ik je op mijn blogrol zetten?
O, wat leuk, jij ook een blog!! :D
Eigenlijk hebben jullie het samen behoorlijk mega-zwaar. Ik denk dat als Brigitte jullie persoonlijk gekend zou hebben dat ze het lied aangepast zou hebben: WIJ HEBBEN EEN HEEEEEEL ZWAAR LEVEN! ECHT WAAR!!!!
Bij mij is 1 minuut weken al genoeg
wat een zwaar leven....ik kan daar zo goed in komen..ik zie het dagelijks hier voor me: het zware leven van de Man.. eerlijk gezegd heb ik er 2 dagen geleden ook over geschreven....
Maar wat goed dat je het therapeutisch van je af kunt schrijven.:).....
grts
@ toaske: Mooi Zwaar ja....
@ baasbraal: je parkeert me maar ergens op je log hoor. Zeer vereerd, dank u. Maar ik blog schijnbaar alleen als de zon schijnt (of juist niet?) Dus verwacht geen dagelijkse bijdragen van me.
@ mirjam: ik blog al jarenlang achterin je favoriete blad hoor (toch eens uitlezen een volgende keer... haha). Of anders een abonnementje op Aan de Hand??? Plug, plug....
@ Helma: Mevrouw Kaandorp heeft geen idee mevrouw. Werkelijk geen idee....
@ Maurits: Moet dat dan elke dág?? O hemel, nu heb ik een nóg zwaarder leven dan dat ik al dacht dat ik het had. Nu heb ik het niet meer! Ik dacht er levenslang vanaf te zijn na een kwartier de zeikerd al te hangen. Maar nu heb ik dus levenslang....
@ Clair 1991: Dank u mevrouw voor uw begrip. Mensen kunnen soms zo makkelijk doen over deze zaken. Ze hebben geen idee. Werkelijk niet ;-)
@ Purperpolletje: je moet inloggen onder je eigen naam als je wilt reageren hoor!
Of mail ik dit nu aan mijzelf? Ach, met een alter ego ben je nooit alleen.
Da's dan weer lastig, met twee bloggende personen 1 computer gebruiken ;))), moet je ook nog eens kijken of je goed ingelogd bent ;)))))))
Ennem, Aan de hand ken ik wel, maar ik heb geen abo :) en dat tweede blad.....om eerlijk te zijn, is die laatste bladzijde de bladzijde die ik als eerste lees :).
Zolang je nog kan denken dat je het zwaar hebt, valt het wel mee...
En ach wat triest: soppen in je ochtendsop... wie had het zwaar zei je?
Groet, Nicolette
(leest Purperpol vaak, dus volgens mij ben je eerder een mazzelkont dan een zielepoot ;-)
Helemaal mee eens,Nicolette!
Ja wel ik ben het, Maomi.
Moet het percee ochtend urine zijn?
Toen ik 16jaar was, moest ik met mijn wintervoeten wisselbaden nemen
van mijn ouders, van het hete in het koude water, een paar keer, vreselijk.
Een vriend van me, had tijdens een militaire oefening bevroren oren opgelopen, dat was ook erg hoor.
Het was een zeer strenge winter!
groeten,Maomi.
Nou zeg, maak ik net een heel verhaal over onze mobiele telefoon belevenissen, is het niet als reactie op je blog terecht gekomen......Ben niet zo'n handig computer mens, maar was via via hier terecht gekomen en genoot van je blog over die ontzettend onmisbare gevallen......Kom tzt terug en probeer het dan nog eens.
Groet, Leni.
Een reactie posten