Uit mijn doppen kijken

 

 

Ha! Eindelijk kon ik weer eens laten zien dat ik als tweelinkerhandige man zo af en toe best mijn mannetje sta. Luuks dynamo deed het niet meer en dus moest er een nieuw dopje op. Ik weet namelijk wel twee dingen van een fiets en dit was er toevallig één van. Ik viste zo’n  dopje uit de tas met fietsbenodigdheden en commandeerde Luuk hiermee naar zijn dynamo. ‘Houd je kop goed bij je dop!’, riep ik niets te beroerd voor een flauwe woordgrap hem nog achterna. Even later was hij al weer terug. Hij kreeg het oude dopje er niet af. De slappeling. Ook zei hij nog iets over een ander systeem of zo, maar dat wuifde ik vastberaden weg. Tijd voor een patriarchaal ingrijpen. Voorwaar: een oud dopje van een dynamo afhalen, hoe moeilijk kon dat zijn? Bovendien had ik zoiets al vaker gedaan, toen bij mijn eigen fiets het licht doofde.
Het dopje, dat totaal geen reliëf meer had, wist ruimschoots weerstand te bieden tegen een man in de kracht van zijn leven, die daardoor bedacht dat versterking slechts zou kunnen worden gevonden in de keukenla. Gewapend met een keukenmesje en behept met aanzienlijk meer adrenaline dan gezond is wendde ik mij opnieuw tot de fiets. Met ongekende krachten wist ik het oude dopje ernstig letsel toe te brengen, maar het kreng bleef desondanks verkleefd aan de dynamo. Luuk stond erbij en keek ernaar en zou zichzelf niet zijn om mij ongevraagd goedbedoeld advies toe te voegen. Het nut van zijn eerdere adviezen indachtig sloot ik bijna gewoontegetrouw mijn oren voor zijn gezwets en liet de ongetemde man in mij los. Inmiddels ontdaan van elke natuurlijke remming viel ik met brute en ongecontroleerde kracht de dynamodop aan, totdat Luuks oudere broer het toneel betrad. Die keek de zaak heel even aan en zei toen ongegeneerd: "Het dopje is er al vanaf pap, je molt nu de dynamo zelf." Opnieuw doofde mijn licht.