maandag 17 september 2012

Column: Lange tanden

Onze jongens zijn rampen. Op het gebied van eten dan. Om precies te zijn: het warme eten. Du moment dat wij ze iets nieuws voorzetten gaan ze zich gedragen als ware analisten. Centimeter voor centimeter wordt dan de onvrijwillig nieuwverworven ‘aanwinst’ op het bord uit elkaar getrokken en vanuit een strengkritische geest becommentarieerd. Met veel argwaan gestelde vragen als ‘wat is dit?’ en ‘kun je dit óók eten?’ gaan daarbij over tafel. Die tweede vraag zouden ze trouwens best zelf willen beantwoorden. Onze antwoorden zijn echter ontstellend eenduidig en luiden steevast respectievelijk: ‘lekker’ en ‘ja’. Dus moet uiteindelijk een daad gesteld worden. Als hun warme prak bijna koud is geworden, nemen ze - met veel misbaar en gezichten als oorwurmen - ongeveer drie vierkante millimeter ervan op de vork en houden ze die vervolgens ergens in de buurt van hun gezicht. Als het al zo ver komt. Want meestal is één wantrouwige blik op het bord al genoeg om de voorspelbare en de letterlijk en figuurlijk uitgesproken mening ‘Niet Lekker’ te doen postvatten. Of nóg bonter: als op de vraag ‘wat eten we vanavond’ de naam van een of ander nieuwe, hun onbekende en dus ‘exotische’ groente wordt genoemd (een Westlandse paprika kan daar ruimschoots voor door gaan) zal hun aartsconservatieve smaak op voorhand zorg dragen voor een rigoureuze afkeuring.

 
‘We willen kip, patat en appelmoes, met grote klodders mayonaise,’ is een van de liedjes die de jongens wel eens zingen. Wie zingt, liegt niet. Zij het dat mayonaise laatst ook al bleek te vallen onder het ellenlange hoofdstuk van verdachte voedingsmiddelen. We hadden al een jaar en een dag frietsaus op tafel staan op patatdagen en zodoende waren ze aan dat smaakje, en dus alléén en exclusief aan dát smaakje ja?, gewend geraakt. Soms is de wanhoop ons nabij. Eén ding houdt me echter op de been. Ik was vroeger al net zo erg. Later, heel veel later, is dat weer helemaal goed gekomen. Ik ben bijna omnivoor. Het wachten is nu dus op heel veel later. Dat gaat nog even duren.

 (deze column is eerder geplaatst in Aan de Hand - christelijke opvoedmagazine. www.aandehand.nl)
 

Geen opmerkingen: