Wordt vervolgd

Hè, hè, poeh, poeh, nou, nou. Dat was me even een pauze, nietwaar? Vanaf maart tot op heden, november 2009, niets meer gepubliceerd. Waarom niet? Zelfs Joost weet het niet. Maar ik lekker wel. Ik had geen zin meer. Een blogspot maken is een van de 23 dingen die je moet kennen, kannen en kunnen voordat je je gezicht aan de andere kant van de balie van de bieb mag laten zien. Vandaar. Ik solliciteerde naar een leuke baan in de bieb in onze woonplaats, maar werd niet uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Geen wonder bleek later, er kwamen 175 brieven binnen. Bij 170 brieven was ik er zonder meer uitgehaald als de beste maar 175 was natuurlijk nét te veel. Jammer, jammer, jammer. Zoiets frustreert ook hoor. Ik had dus prompt geen zin meer in al die moderne dingen. Enne, mijn eigense vrouw blogt met veel plezier en dito genoegen én met een grote fanbase van dagelijks minstens 150 hits al een tijdje op het Interse Net. En ondanks dat ik feitelijk een watje ben, blijf ik ergens natuurlijk ook een haantje. Dan moet je het als man zijnde natuurlijk Veel Beter Doen dan je vrouw(tje). Maar helaas. Ik heb een hekel aan techniek, behalve als het meteen werkt en doet wat ik wil. Maar ja... Het gaat toch vooral om de inhoud en niet om de vorm, nietwaar?

Waarom ik dan nu weer start? Dat kan om twee redenen zijn.

1. Er heeft een iemand gemeld bij mijn volgers. Da´s wel kras, want er viel niets te volgen. Maar ik vernam via mijn levenslange volgster dat het als een soort aanmoediging moest worden gezien. Zoiets van: toe maar jongen, je kunt het wel. Mm. Ja. Kunnen wel. Maar willen ook? Kweenie. Ik schrijf al columns voor andere media dan de puur digitale. Lees bijvoorbeeld Aan de Hand, het christelijke opvoedmagazine waarin ik telkens weer schitter en blink en blaak (uche). En die kwaliteit (uche, uche) kan ik vast niet elke dag leveren. Dan stop ik mijn tijd toch liever in nóg nuttiger zaken zoals: 2. Het solliciteren naar een net zo'n leuke baan als hierboven beschreven, maar dan nu in de moderne bieb te Barneveld. Daar doen ze vast ook heel erg aan 23 dingen (of nog een stuk meer), dus ga ik met vernieuwd elan en met frisse moed in de schoenen (uche, uche, uche) weer 's wat bloggen. En nee, dat uche is NIET de Mexicaanse griep, maar het piepen van mijn ego.

Hoort, blogt het voort!