Zegnuzelf

Immobiel

Wij Pollen hebben iets bijzonders met mobieltjes: wij hebben er niets mee. En dat is bijzonder. In Nederland tenminste, waar meer mobieltjes wonen dan mensen. Tot vorig jaar kwam zo'n dingetje hier het huis niet eens in. Gewoon geen behoefte aan. Dat we daarmee inmiddels honderden euro's hebben bespaard is dan al één voordeel. Maar er zijn er meer. We zijn niet altijd bereikbaar. Wat de industrie als voordeel durft op te voeren, durven wij met hetzelfde gemak als nadeel te beschouwen. 't Is maar hoe je leeft.

Ik weet nog goed dat ik zo'n vijf jaar geleden bij een tramhalte in Utrecht stond te praten met een andere vader die zelfs inmiddels twee puberdochters had. Ik vertelde hem dat ik niet van plan was om mijn kinderen ooit mobieltjes te gaan geven, compleet met gratis telefoongesprekken en wat niet al. Die dingen moeten wij niet, zei ik stellig. Mijn gesprekspartner en medereisgenoot waarschuwde me: Wacht maar, iedere puber wil per se zo'n ding hebben, je zult er nog wel aan moeten geloven.

De man heeft voor een klein deel gelijk gekregen. We wilden niet al te rigoureus zijn dus hadden we als ouders bedacht dat de jongens vanaf hun middelbare schoolleeftijd wel zo'n gsm'etje mochten hebben. Tegen de tijd dat onze Polzoon 1 naar de brugklas ging, was hij al zo'n beetje de enige die géén mobiel had, maar enigszins tot onze verbazing hoefde hij zoiets al helemaal niet meer. Die kinderen zitten alleen maar te spelen met hun ringtones, verklaarde hij desgevraagd zijn afwijzing. En nog steeds heeft hij inmiddels - havo-3 leerling - nog geen mobiele telefoon. Maar wat voor de één Polzoon een reden is om geen mobiel te willen, is voor de andere Polzoon juist wel een hele goede reden. Polzoon 2 werd afgelopen zomer twaalf en wilde dolgraag zo'n kekke foon. Niet zozeer om te bellen, hoewel dat ook ergens, maar vooral vanwege de uitstraling en de bliepjes én allermeest vanwege de mogelijkheid om foto's en filmpjes te maken. Maar, waarschuwde hij, ik wil niet zo'n suf ding als jullie hoor. Eh... ja. Toegegeven: wij hadden inmiddels ook een mobiel gekocht. En eh... ja, ook vanwege de vaak gehoorde en veel gebruikte smoes "voor de veiligheid van de kinderen". Die struinen namelijk sinds jaar en dag de locale heide af. Niet vanwege het natuurschoon maar vanwege het munitievuil dat daar is te vinden. Zo ruimen ze de zaak toch nog op. Niet vanuit een groot hart voor de natuur, maar vanuit een grote zucht naar heb. Die heb slepen ze dan telkens mee naar ons huis teneinde er een mini-museum van te maken. Wat zeg ik: twee mini-musea, want de heren hebben ieder hun eigen kamer. En laat dat mini er maar vanaf. Als het aan hen ligt. Maar wij zijn er ook nog: de bewakers van de private orde en huiselijke vrede. Vooralsnog blijven het dus mini-musea, maar the battle continues...

Maar waar had ik het eigenlijk over? Ah ja, mobieltjes.

Omdat wij verschrikkelijk veel van onze kinderen houden kreeg Polzoon 2 zijn mobieltje. Hij mocht het zelf gaan uitzoeken in de winkel en koos een lekker handzaam dingetje met een kekke kleur. Het ding kon rekenen, tijd aanduiden, foto's maken, filmen, uitklappen, bellen (ja, dat ook) én verstoppertje spelen. Ik geloof dat ie binnen 24 uur al kwijt was. Dat lag natuurlijk niet aan Polzoon 2 maar aan het wel erg kleine formaat. In het aantal maanden dat ie z'n mobiel heeft, is ie net zoveel malen zoek geweest.

De mobiel is best een aantal keren gebruikt. Dat wel. Maar vooral om te filmen en te fotograferen. Sinds ie dat laatste niet meer kon omdat het geheugen vol zat, is het mobieltje niet meer gesignaleerd. Polzoon 2 weet niet hoe die zijn foto's op de computer moet zetten. Wij ook niet. En we hadden er ook weinig zin in om ons daarin te gaan verdiepen, ontaarde ouders als we zijn.

Polzoon 2 heeft een mobiel. Sinds drie maanden.

Een mobiel waar hij sinds twee maanden geen omkijken meer naar heeft.

Da's nog eens gebruiksgemak. Of is het meer gebruiksgemakszucht?

Zucht....