Bij de dood van David Bowie

In een wereld waarin al het goddelijke wordt vermenselijkt, wordt het menselijke vergoddelijkt.

Een sterk en recent voorbeeld zien we in de reacties rondom het overlijden van David Bowie. Louter goede woorden over deze man, horen en lezen we. Terwijl hij toch voornamelijk zaken heeft voorgestaan en bewerkstelligd die volkomen indruisen tegen wat zijn Schepper heeft bedacht.

David Bowie is naar zeggen bijvoorbeeld een grote voortrekker geweest in het populariseren van androgyne levenswijzen. Hij heeft zich (daartoe?) allereerst homofiel en niet lang daarna bi-seksueel verklaard, om een decennium later doodleuk uit de kast te komen als mainstream hetero. Zijn verschijningsvormen, kleding, make-up en andere uiterlijkheden hadden lange tijd voornamelijk als enig doel het shockeren van pers en publiek en het ombuigen van de publieke opinie inzake seksuele omgangsvormen. "Hij was in alle opzichten een rebel!" verklaarde een trotse fan in mijn krant. Alsof dat iets goeds is.

Toegegeven, ik vond zijn muziek soms ook best knap. En van creativiteit en (wellicht vooral) het aanvoelen van de tijdgeest was Bowie niet gespeend. Maar evenzogoed zou je hem ook kunnen zien als hoe mijn vrouw hem geloof ik ooit eens aanduidde: als niets anders dan... een engerd.