Een goede vriend vroeg mij onlangs of ik hem ergens mee zou willen helpen.
Zijn vraag was of ik vier doosjes oordopjes (wasbolletjes) van het merk Ohropax zou willen kopen voor hem, en of ik die zou willen opsturen naar zijn adres.
Deze vriend woont niet in de onmiddellijke nabijheid van een enorm voetbalstadion waar om de zoveel tijd megalomane popconcerten worden gehouden.
Deze vriend woont niet in het centrum van een grote stad waar men het uitgaansleven rekt tot diep in de kleine uurtjes.
Deze vriend woont niet (meer) in een vele verdiepingen tellend flatgebouw waar de anonimiteit en de bijbehorende geluidsoverlast hoogtij vieren.
Deze vriend heeft ook geen nare buren die hem het leven zuur maken, geen bovenbuurvrouw met naaldhakken op een harde vloer, geen onderbuurman met een rothond en ook leeft hij bepaald niet in een volksbuurt, integendeel: hij woont eigenlijk nogal op stand.
Waar woont deze vriend dan wel?
Deze vriend woont op een plaats waar de afspraak is alleen te spreken waar dat nodig is, een plaats waar het een dagelijkse gewoonte is om stilte te betrachten. Overbodige geluiden zijn daar taboe en de bewoonde wereld - met al haar reuring - ligt er al gauw een kilometer verderop.
U zult het wellicht niet geloven, maar ik lieg niet, het is heus en echt waar:
Deze vriend woont in een trappistenklooster...
1 opmerking:
Misschien houdt hij niet van de bel voor de vieringen en het gebed.
Een reactie posten