Fruit

Helaas zijn voor onze puberpollen de dagen van het fruithapje voorgoed voorbij. Sinds ze op de middelbare zitten gaat er geen appel of mandarijn meer mee naar school, waaruit maar weer blijkt dat eerder behaalde successen geen garantie bieden voor de toekomst. De heren blieven geen fruit meer, dus moeten ze met zachte dwang worden geholpen. Eerst fruit, dan snoep, is nu ons motto. 

Het is echter vechten tegen de bierkaai. Hoe meer wij erop aandringen, hoe meer de vruchten der aarde worden veracht. Ook het aanlokkelijke geloofsinzicht dat we op weg zijn naar een land van melk en honing maakt tegenwoordig verdacht weinig indruk. Hun interesse gaat vooral uit naar de vleespotten, hoewel ze daarbij niet perse een voorkeur hebben voor Egyptische, hetgeen ons nog enige hoop verschaft. Het enige dat onze oudste nog een beetje te eh … pruimen vindt zijn druiven, kiwi’s en vooral bananen. Neem de volgende uitdrukking louter figuurlijk, maar hij heeft inmiddels zodanig de buik vol van appels dat hij zeker weet dat het een bewuste keuze was van de boze heks om Sneeuwwitje een appel op te dringen, en dat zelfs ook zonder ingespoten gif het arme kind tegen de vlakte zou zijn gegaan. Hij heeft met terugwerkende kracht alsnog erg met haar te doen. Voorts gelooft hij stellig dat de boom der kennis van goed en kwaad zonder enige twijfel een appelboom moet zijn geweest en dat we dus maar blij moeten zijn dat hij er een heilige afkeer van heeft ontwikkeld. Geloof en bijgeloof ontmoeten elkaar niet zelden in het vernauwde puberbrein.

Maar nadat ik onlangs weer eens de confronterende lat van vergelijking langs zijn fruitconsumptie had gelegd, had onze oudste zowaar goed nieuws te melden. Hij had die dag wel vijf stuks fruit achter elkaar op. Omdat het geloof nooit te veel kan verwachten vroeg ik verheugd wat hij dan allemaal had gegeten. Het waren vijf druiven geweest. Uit pure dankbaarheid hierover heb ik toen onmiddellijk een appeltje voor hem geschild.