Vanmorgen naar de kerk gegaan. Door de regen. Op de fiets. Die combinatie bleek bijna uniek te zijn. Er stonden zes fietsen. Terwijl je daar op zonnige dagen met grote moeite ergens een plekje in het rek kunt vinden, kon je nu om het even op welke plaats je tweewieler stallen. Ik was niet eens verbaasd.
Maar toch. Op de terugweg naar huis (wederom door de regen) bedacht ik me opeens dat
- dezelfde stoere mensen die wekelijks een of meerdere keren de sportschool bezoeken om zich daar tegen betaling in het zweet te werken,
- dezelfde stoere mensen die niet zelden de sportfiets of mountainbike uit de schuur halen om tientallen en nog een tientallen kilometers af te leggen,
- dezelfde stoere mensen die er niet voor terugdeinzen mee te doen aan een triathlon, duathlon of noem maar op,
- dezelfde stoere mensen die zich graag laten overhalen om mee te gaan met een sportief weekendje weg naar de Ardennen om daar bergen te beklimmen, para te gliden, snow te boarden of gewoon te survivallen,
- dezelfde stoere mensen die in echte winters zich haasten naar de ijsbaan of gewoon naar Friesland afreizen en in echte zomers in diezelfde provincie zich een zeilweekend of -week veroorloven,
diezelfde mensen dus...
...in geen velden of
Wel waren ze te vinden achter de voorruit van hun auto. En met paraplu op tussen hun auto en de voordeur van de kerk. Eigenlijk zou ik wel verbaasd moeten zijn. Heel erg verbaasd. Maar ja, alles went. Blijkbaar.
Iemand heeft hierover ooit iets heel waars gezegd, namelijk dit:
Een auto is een héééééél duur regenpak.
2 opmerkingen:
Aii, die is raak.
Ik zat gisteren ook achter zo'n raampje.
Maar in de regen ga ik ook niet hardlopen! Dan blijf ik veilig achter mijn keukenraam.
Luek waargebeurd verhaal, wij konden lekker in dat dure regenpak meerijden, want zelf hebben we niet zo'n regenpak!
maomi
Een reactie posten