Spiritualiteit geeft zin aan mijn bestaan.
Ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij.
Ik wil proberen als een christen te leven.
Immers, we weten dat ons oude bestaan met hem gekruisigd is.
Een portie gezonde twijfel is goed voor je geloof.
Wie twijfelt is als een golf in zee, die door de wind heen en weer wordt bewogen.
Ik mag toch ook nog wel een eigen leven hebben?
U bent immers gestorven, en uw leven ligt met Christus verborgen in God.
Je hoeft toch niet alles op te geven voor het geloof?
Maar wat voor mij winst was, ben ik omwille van Christus als verlies gaan beschouwen. Sterker nog, alles beschouw ik als verlies.
Niemand kan natuurlijk nu al volmaakt zijn.
Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is.
We doen allemaal wel eens iets wat niet kan.
Laat er bij u geen sprake zijn van ontucht of zedeloosheid, of van hebzucht – deze dingen horen niet bij heiligen.
Wie is er nou heilig?
Van Paulus, (…) aan de heiligen in Efeze.
Ook christenen mogen nog wel eens zondigen.
Ieder die in hem blijft, zondigt niet. Ieder die zondigt, heeft hem nooit gezien en kent hem niet.
Gelukkgi hebben we de tijd van de dogma’s achter ons gelaten.
Wanneer iemand u iets verkondigt dat in strijd is met wat u hebt ontvangen – vervloekt is hij!
Er zijn veel wegen die naar de hemel leiden.
Ik ben de weg, de waarheid en het leven.
Er is niet zoiets als één waarheid.
Er is geen ander evangelie.
De Kerk hoeft helemaal niet één te worden. Veelkleurigheid is juist prachtig.
Is Christus dan verdeeld?
Wij zijn per slot van rekening natuurlijk de Here Jezus zelf niet.
Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, wie in Mij gelooft, de werken, die Ik doe, zal hij ook doen, en grotere nog dan deze.
Buiten de kerk om vind je vaak de mooiste dingen.
Ze zullen niet meer naar de waarheid luisteren, maar naar verzinsels.
(Openbaringen 3:15-16)
